Carlifornia Coast, Highway 1

Vandaag stond de trip naar San Simeon op het programma, de route die ons zou leiden over de beroemde kustweg Gabrillo Highway (Hwy-1) via plaatsjes als Half Moon Bay, Santa Cruz, Monterey, Carmel en Big Sur. Na het ontbijt met zelfgemaakte wafels stapten we om 09.15 in de auto. Dit keer met Petra achter het stuur, het was vrij druk op de weg maar al redelijk gauw reden we op de beroemde kustweg.
In Santa Cruz hebben we een korte wandeling over de kermispromenade Boardwalk gemaakt. De atracties waren helaas nog gesloten (11.45 uur!!) Na de koffiestop vervolgden we onze weg langs de kust naar Monterey om daar de 17-mile Drive te rijden. Deze beroemde kustroute van Pacific Grove naar Carmel slingert langs het strand tussen prachtige huizen en de golfvelden van Pebble Beach door. Een perfecte plek om te picknicken.
Talrijke schitterende uitzichtpunten en fotoshoots verder reden we een uur later vanaf Carmel weer op
Hwy-1. Nu bereikten we het mooiste gedeelte, bezoekers zoeken nog steeds naar woorden om de 160 km kust vol bergen, klippen en rotsige inhammen te beschrijven. Een beroemde quote is: de mooiste ontmoeting tussen land en zee ter wereld. Deze onderschrijven wij van harte. Rond 1930 werd Hwy-1 aangelegd in dit ruige landschap, maar verder is Big Sur ongerept gebleven. Het spreekt voor zich dat André zich weer kon uitleven met de film- en fotocamera. Op het uitkijkpunt Hurricane Point hebben de reizigers vreemd staan kijken, want zelfs met deze harde wind stond de SUV te bewegen op z'n wielen. Totdat we erachter kwamen dat Klaas-Anne in zijn eentje vreemde handelingen op de achterbank deed, die de auto deed schudden, hilariteit alom.
Gauw instappen en wegwezen was er deze keer niet bij want de chauffeuse kon niet zonder hulp van haar zusje instappen, zij moest met twee handen het portier vasthouden en stond bijna in haar onderbroek (getoeter alom).
Eenmaal aangekomen op de bestemming werden we welkom geheten door een vriendelijke receptioniste. Na enkele formaliteiten en een bevestigende 'okidoki' heeft André haar nog het één an ander verteld over het beroemde Nederlandse springpaard Okidoki, dit tot grote hilariteit van de receptioniste. Na een hapje gegeten te hebben aan de kustlijn van de Grote Oceaan, hebben we onze kamer weer opgezocht en vielen weldra in slaap.

P.S. erg leuk om jullie reacties op onze reisverslagen te lezen, dit maakt het schrijven ervan nog leuker. Hier is het nu 08.00 uur en staat ons een typisch Amerikaans ontbijt te wachten met donuts, koekjes en koffie.