Dagje Eiland Oahu (dag18)

(Vrij)dag 18: Oahu, Hawaii

Zoals gezegd, 1 dag in ons ‘luie weekje’ dat we er toch nog even op uit trekken.
Verschillende ideeën hebben de revue gepasseerd. Scooters huren, auto huren, wel of niet iets actiefs erbij doen.
Zo is het beklimmen van de Diamond Head (vulkaan/krater) wel als serieuse optie begonnen. Maar door het warme weer en de enigszins reeds verbrande (hoofd)huiden toch maar afgeblazen.

Uiteindelijk hebben we gekozen voor het huren van een auto…dat hoort er nu eenmaal bij op deze vakantie. Maar…nu wel in stijl, namelijk een cabrio.
Omdat het verhuurbedrijf vlak bij ons hotel zit, hadden we een dag eerder ons al laten registreren, zodat er een auto klaar zou staan. Toen wij ons vrijdagmorgen kwamen melden, werden we geholpen door een alleraardigste Hawaiiaan, Todd.
Toen we bij de parkeergarage waren, liet hij iemand onze auto ophalen. Lachend vertelde hij dat het een mini zou worden…dat riep bij ons al wel wat vraagtekens op, want ja, de jongens hebben toch aardige lange benen.
De mini kwam, maar was géén cabrio! Toen ging Todd bellen, helaas, geen cabrio’s meer op voorraad! Nogmaals bellen, bazin erbij…en toen kwam het allemaal toch nog goed.
Hij heeft ons persoonlijk naar een dependance gebracht, waar we een schitterende cabrio, een chrysler, meekregen. Normaal gesproken had de auto voor 18.00 terug moeten zijn, maar nú kregen we, ter compensatie, de vrijheid om de auto ook die avond en de volgende dag nog te gebruiken.

We zijn dan ook, zo goed als, het hele eiland rondgereden. Met Esther achter het stuur, Klaas-Anne ernaast en de andere 2 achterin reden we via de oost-kust naar het noorden, westen en weer terug naar Honolulu/Waikiki.
Aan de oostkust een paar keer gestopt bij prachtige uitzichtpunten, in het noord-oosten kwamen we langs het “Magnum-PI-huis”.
Omdat je dit niet heel goed van de wegkant kon zien, en het water niet al te hoog stond, had Petra bedacht om het via de zeekant te proberen. Esther achter haar aan. Een stukje door het water, een stukje over een rotsmuurtje en dan moest het lukken….helaas, het huis was ook aan de achterkant met een stenen muur afgeschermd. Dus maar weer terug. Esther was het rotsmuurtje voorbij, Petra moest nog 1 stap.….en daar kwam de hoge golf… de “miss-wet t-shirt” én ondergoed verkiezing was er niets bij!
André vond dit toch wel erg sneu voor Petra (of was dit gespeeld) dat hij daarna gelukkig nog via de tuin van de buren als een echte papazarri foto’s en filmpjes schoot van de achterkant van Magnum zijn optrek(je).
Terug bij de auto mocht Petra op de door Klaas zijn meegebrachte handdoek achterin gaan zitten en in een cabrio ben je dan gelukkig zo weer droog!

Na enkele korte foto-stops hebben we heerlijk gegeten bij een tentje langs de kant van de weg.
Toen op naar de watervallen. In Amerika was dit door de droogte geen succes, maar het moest hier vast lukken. En ja, de dame bij het visitors center gaf aan dat het een actieve waterval was. Een kilometer lopen, dus dat stelde niet veel voor. Wandelschoenen aan, water gekocht en op pad…zo’n 80 meter verder komen we bij een loket.
Bleek dat we $10, 00 per persoon moesten betalen! Tja, we kwamen door een botanical garden heen, maar dat zei ons niet zoveel….
Klaas-Anne zei: “voor $40,00 kunnen we ook wat lekkers eten”. Deze logica paste ons ook wel, dus onze wandeling hield met 160 meter weer op.
Álle watervallen in de reisplannen in het water gevallen!

Bij de Dole-ananasplantatie nog heel even rondgewandeld, maar voor een uitgebreidere rondleiding waren we te laat. Toen doorgereden naar Honolulu.
We wilden nog bij Pearl Harbor langsrijden, maar het gedeelte voor toeristen was gesloten en voor de rest kom je niet ver. Je stuit op controleposten, die je weer rechtsomkeert sturen.

In downtown Honolulu hebben we bij de Aloha-tower ons laatste, fatsoenlijke, diner gehad (zaterdag zou het toch een hapje op het vliegveld worden).
Vervolgens nog een keer door de winkelstraat gereden voor het filmen (kan heel mooi vanuit een cabrio) en toen op naar het hotel.

Nog een borrel in de bar en daarna douchen! Want een cabrio is heel leuk, maar je ziet (en voelt) er na een hele dag niet meer hetzelfde uit! Het was zeker de moeite waard, dus wederom een geslaagde dag!

Nu nog 1 dagje luieren en dan zaterdagmiddag al weer de koffers inpakken. Om 18.15/18.30 vertrekken we naar het vliegveld, zodat we om 21.10 het vliegtuig weer naar huis pakken.

Oók leuk natuurlijk om iedereen thuis weer te zien, maar de 3 weken zijn voor ons ongetwijfeld sneller voorbij gegaan dan de familie, vrienden, kennissen die ons digitaal gevolgd hebben!
Nogmaals bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties!

Eenmaal weer thuis, volgt er nog 1 keer een bericht ter afsluiting.