Van Vegas naar Death Valley dag 11

Dag 11: Las Vegas – Death Valley

Een ochtend om even uit te slapen. Niet alleen omdat het een latertje was, maar ook omdat we maar een klein stukje hoeven te rijden.
André en Petra zijn tegen 9.30 nog een keer met de auto over “The Strip” gereden, zodat we ook bij daglicht nog het e.e.a. op film- en fotocamera konden zetten.
Eenmaal terug bij het hotel waren ook de andere 2 wakker en (bijna) klaar voor het ontbijt.
Rond 11.30 waren we uitgecheckt bij hotel Mardi Grass en even later lieten we Las Vegas achter ons.

Vreemde gewaarwording dat je je het ene moment erg klein voelt door de grote gebouwen om je heen, gemaakt door mensenhanden. Het andere moment neemt de natuur het weer over als je door immens rotsgebergte rijdt.

Bij het binnenrijden van het gebied Death Valley, wordt je goed gewaarschuwd dat er de komende 72 mijl geen services onderweg zijn. Maar goed, door de (achteraf) overdreven waarschuwingen was onze tank al vol en we hadden genoeg eten en met name drinken bij ons. Niks aan de hand dus.
Afgezien van de prachtige uitzichten op het gebergte en de valleien, was er verder niet veel te beleven. Bij Badwater, het laagste punt van Amerika (86 meter onder zeespiegel) hebben we een korte tussenstop gemaakt. Het was hier 44 graden, zonder een zuchtje wind. Ook vind je hier een zoutvlakte dat grotendeels uit sodiumzout bestaat.
Een aantal mijlen verder reed Petra als een echte artiest over “Artists Drive” : een kronkelweg door de Black Mountains.

Eenmaal aangekomen bij ons hotel in Stovepipe Wells, hebben we gauw het zwembad opgezocht voor een verkoelende duik.
Omdat we ook wat lekkers mee hadden genomen (kaneel-caramelpopcorn), kregen we bezoek van de bewoners uit het dierenrijk, de roadrunners.
Deze kleine vogeltjes (net iets groter dan onze mus, maar met enorm grote pootjes), aten lekker mee!
’s Avonds toen we nog even buiten zaten, rond 21.30 was het nog zo’n 35/40 graden, kregen we nog bezoek van een schorpioen.
Fantasieën welk ongedierte er nog meer rond zou kunnen lopen, heeft ervoor gezorgd (o, ja en de warmte ook!) dat we toch maar veilig binnen gingen zitten, waar we blij waren met de airco.